Τουρκική επιθετικότητα και αμερικανική διγλωσσία

 

Από την ημέρα που ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία τα ηνία της χώρας, συνεχίζεται σε καθημερινή βάση μια επιχείρηση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας σε ο, τι αφορά τα ελληνοτουρκικά σε σημείο γελοιότητας. Με τίτλους που ξεπερνούν τα όρια της φαιδρότητας, παραπληροφορούν τον ελληνικό λαό ότι η αυξανόμενη επιθετικότητα των Τούρκων ραπίζεται κάθε τόσο από τον ισχυρό αμερικανικό παράγοντα και ως εκ τούτου, ουδείς λόγος ανησυχίας υπάρχει για τα μελλούμενα. Τίτλοι που θυμίζουν κακογραμμένο μυθιστόρημα και με τους οποίους η Τουρκία και ο Ερντογάν παρουσιάζονται σαν ένας άτυπος σάκος του μποξ, πάνω στον οποίον εξαντλούν την πλήρη διπλωματική τους ισχύ οι Αμερικανοί, προς προστασία των ελληνικών συμφερόντων. Αποκορύφωμα αυτής της γλοιώδους προπαγανδιστικής τακτικής, αποτελεί και το γεγονός του ελέγχου μιας επιτροπής της αμερικανικής γερουσίας από έναν φιλέλληνα, ο οποίος υποτίθεται ότι εξαιτίας των όποιων φιλικών αισθημάτων τρέφει για την Ελλάδα, θα βάζει εσαεί εμπόδια στα εκάστοτε σχέδια της Τουρκίας: διπλωματικά, στρατιωτικά και γεωπολιτικά. Είναι τέτοιο το μέγεθος της ανοησίας, που φτάνουν μέχρι το σημείο να εξαρτούν την εθνική άμυνα μιας χώρας και κατ’ επέκταση την τύχη ενός ολόκληρου λαού από τις διαθέσεις ενός Αμερικάνου γερουσιαστή, την ίδια στιγμή που μόλις χθες ο ίδιος Αμερικανός πρόεδρος, δήλωσε πρόσφατα την επιθυμία του να παραχωρήσει στρατιωτικό εξοπλισμό (αεροσκάφη F16) στην Τουρκία.

Ποντάρουν τα πάντα στον αμερικανικό παράγοντα, αδυνατώντας να κατανοήσουν πως τα μέχρι τώρα επεισόδια της τουρκικής προκλητικότητας γίνονται υπό την πλήρη ανοχή των συμμάχων μας, οι οποίοι εκπληρώνουν τις συμμαχικές τους υποχρεώσεις, προβαίνοντας σε ανακοινώσεις και αόριστες λεκτικές επιπλήξεις. Δυστυχώς, μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης των προκλήσεων και συγκεκριμένα της τουρκικής επιθετικότητας είναι η στήριξη στις δικές μας δυνάμεις, οι οποίες θα είναι όντως σε θέση να αντιμετωπίζουν τις απειλές και όχι να τις αποφεύγουν εξορκίζοντάς τις.

 

Αρτέμης Ματθαιόπουλος

Πολιτικός κρατούμενος Χρυσής Αυγής

Φυλακές Δομοκού

Ένας σκυλοκαβγάς για τη χαμένη τιμή της δημοκρατίας

 

Το όνομα Ισίδωρος Ντογιάκος, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, δεν είναι νέο και δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται δημόσια. Για όσους δε θυμούνται, πρόκειται για έναν εκ των εκτελεστών του πολιτικού συμβολαίου θανάτου που ενορχήστρωσε η τότε κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, για να ανακόψει τη δημοσκοπική και εκλογική δυναμική της Χρυσής Αυγής. Γνωστά είναι σε όλους τα στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται η ενεργή εμπλοκή του στη φυλάκιση Βουλευτών της Χρυσής Αυγής, κατόπιν παρεμβάσεων ακόμη και του ιδίου του Πρωθυπουργού.

Επίσης, η κατηγορία που εξαπολύουν μεταξύ τους τα κόμματα περί συνταγματικής εκτροπής, δεν είναι κάτι το καινούργιο στο δημόσιο διάλογο, καθότι ιδιαίτερα κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, πάγιο επιχείρημα αυτών που διεκδικούν την εξουσία και εκείνων που θέλουν να παραμείνουν σε αυτήν, είναι ότι είτε προβαίνουν, είτε προλαμβάνουν αντιδημοκρατικές πρακτικές αντίστοιχα. Με απλά λόγια, αυτό που σήμερα ονομάζεται πολιτική στην Ελλάδα, δεν είναι παρά ένας σωρός από σκάνδαλα και από πρακτικές που αντιβαίνουν κάθε έννοια συνταγματικού δικαίου και νομιμότητας, με πρωταγωνιστές πολιτικάντηδες που διαγωνίζονται για το ποιος είναι λιγότερο επικίνδυνος για τη χώρα.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί έκπληξη και η νέα διαμάχη κυβέρνησης-αντιπολίτευσης για την καταγγελλόμενη θεσμική εκτροπή με την παρέμβαση της δικαιοσύνης στο έργο μιας ανεξάρτητης αρχής, δεν έχει κανένα νόημα και κανένα ηθικό έρεισμα, επειδή αμφότεροι επαινούσαν τους ίδιους θεσμούς και τις παρεμβάσεις του, όταν αυτοί στρέφονταν εναντίον της Χρυσής Αυγής. Οι μέχρι χθες συνέταιροι στο «έγκλημα», δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παριστάνουν τους τιμητές της δημοκρατίας.

 

Αρτέμης Ματθαιόπουλος

Πολιτικός κρατούμενος Χρυσής Αυγής

Φυλακές Δομοκού

Όταν η προπαγάνδα εκδικείται…

 

Προ δεκαετίας, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που κατάφερα να δώσω ως βουλευτής της Χρυσής Αυγής, είχα αναφερθεί μεταξύ άλλων σε ένα ζήτημα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τους σκευωρούς, για να ενισχυθεί η εντύπωση πως η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμμα αιμοσταγών δολοφόνων. Είχα αναφερθεί, λοιπόν, στις ελευθερίες που απολαμβάνουν τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες πολλές φορές αποδεικνύονται τροφοδότες ενός προβλήματος παρά η λύση τους. Κάπως έτσι, προέκυψε και η παραποιημένη φράση, σχετικά με το ποιος επιτρέπεται και ποιος δεν επιτρέπεται να φέρνει παιδιά σε αυτόν το κόσμο, φράση η οποία συνδέθηκε αργότερα με την επιστήμη της ευγονικής, λες και εγώ στη συνέντευξή μου μιλούσα με την ιδιότητα του γιατρού ή του βιολόγου. Αυτό που είχα πει πριν από δέκα χρόνια και δυστυχώς, επαλήθευσε η επικαιρότητα, είναι ότι ο άκρατος δικαιωματισμός οδηγεί σε πλήρη κατάρριψη των κοινωνικών δομών και πως θα πρέπει επιτέλους να μπει ένα φρένο στην ασυδοσία εκείνων, που στο όνομα του ψευτοανθρωπισμού, παραχωρούν δικαιώματα εκεί που δεν αντιστοιχούν, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να τίθενται υπό επιτήρηση.

Στην Ελλάδα του 2023, λοιπόν, μπορεί στο όνομα της αυτοδιάθεσης του σώματός σου ως γυναίκα, να δολοφονήσεις ένα έμβρυο και αυτό το πράγμα να θεωρείται πρόοδος. Πρόοδος επίσης είναι η διδασκαλία (ή επιβολή) της διαφορετικότητας από υπέρμαχους του περίφημου προοδευτισμού φορείς, σε αθώες παιδικές ψυχές, στο όνομα του οποίου κάθε βιολογικός, φυσικός ρόλος και φυσική διάκριση έχει ισοπεδωθεί. Μπορείς επίσης να έχεις εισαχθεί δεκάδες φορές σε κλινικές με ψυχικά νοσήματα και να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, με ο, τι και αν αυτό συνεπάγεται για τη δική του ευημερία και ψυχική ισορροπία. Άπαντες σήμερα παριστάνουν τους έκπληκτους που μητέρες δολοφονούν τα παιδιά τους, των οποίων την επιμέλεια εξασφαλίζουν οι κρατικές δομές, αλλά αφήσαν κατά μέρος την προπαγάνδα που οι ίδιοι κάνουν από τα τηλεπαράθυρα, για το δικαίωμα του οποιουδήποτε να κάνει το οτιδήποτε. Αυτός είναι ο ψευτοανθρωπισμός των σημερινών δημοκρατών, υποκριτικός και σάπιος και δυστυχώς τα θύματά του είναι αυτά που έχουμε κληθεί να προστατέψουμε: τα παιδιά!

 

Αρτέμης Ματθαιόπουλος

Πολιτικός κρατούμενος Χρυσής Αυγής

Φυλακές Δομοκού

 

 

Ο άστοχος παραλληλισμός Ερντογάν- Πούτιν και ο ελληνικός ραγιαδισμός

 

Συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία και ως εκ τούτου τελειωμό δεν έχουν και οι αναλύσεις των Ελλήνων «ειδικών», οι οποίοι δε φαίνεται να πτοούνται από τις έως τώρα αστοχίες τους σε όλες τους τις προβλέψεις. Πρόσφατο αφήγημα για την ανάλυση μιας στρατιωτικής διένεξης που διαδραματίζεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα ελληνικά σύνορα, είναι αυτό της λογικής της απολύτου δαιμονοποιήσεως του Ρώσου προέδρου και κατ’ επέκταση ολόκληρης της Ρωσίας και του ρωσικού λαού, αφήγημα εξαιρετικά βολικό, διότι με αυτόν τον απλοϊκό και δόλιο τρόπο συμπεραίνεται αυτόματα η εξασφάλιση της ηθικής υπεροχής της Ελλάδος στην σύμπραξη στην Ουκρανία με όπλα.

Σε προηγούμενο άρθρο, είχαμε τονίσει πως τέτοιες ευκαιριακού τύπου κινήσεις, μόνο σε επικίνδυνα μονοπάτια μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα, καθότι έσπευσε να δηλώσει τη διαθεσιμότητά της για την εκπλήρωση των γεωπολιτικών στόχων της νατοϊκής συμμαχίας και χωρίς να αντισταθμίσει τις δυσμενείς επιπτώσεις που μόλις τώρα άρχισαν να διαφαίνονται στον ορίζοντα, όπως λόγου χάρη το ζήτημα της ενέργειας και της ενεργειακής εξάρτησης. Επιπλέον, είχαμε επισημάνει πως η ελληνική διπλωματία θα πρέπει να τάσσεται πρώτα και μόνο με την Ελλάδα και να θέτει ως στόχο της την επίτευξη εθνικών συμφερόντων, σε αντίθεση με τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα, όπου τα τελευταία θυσιάστηκαν -αυτοβούλως η όχι, μικρή σημασία έχει- για τον έπαινο των «ισχυρών».

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε, διότι το ζήτημα της Ουκρανίας και η στρατιωτική της διένεξη με το αδελφό της έθνος της Ρωσίας, είναι ζήτημα πολύπλευρο, το οποίο χρήζει σοβαρής και ψύχραιμης προσέγγισης. Προκύπτει όμως, πως η εγχώρια εξουσία δεν έχει παρά να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και να κρύβεται πίσω από τα γεγονότα, ώστε να μην αποκαλυφθεί ο ραγιαδισμός που τη διακατέχει. Πιο συγκεκριμένα, ένα από τα «φρούτα» της δήθεν σοβαρής ανάλυσης για το εν λόγω ζήτημα είναι ότι ο Ερντογάν μιμείται τον Πούτιν και ότι λόγω της επιθετικής διάθεσης του τελευταίου εις βάρος μιας άλλης κυρίαρχης χώρας, ενθαρρύνεται να κάνει το ίδιο σε βάρος της Ελλάδος. Εδώ λοιπόν προκύπτουν δυο πολύ απλά ζητήματα, για τα οποία κανένας δε δείχνει να ενδιαφέρεται και κανένας από τους λεγόμενους «ακραίους» πατριώτες, να αναφέρει. Εάν δεχθούμε τον συγκεκριμένο παραλληλισμό ως ορθό, δε θα έπρεπε αντίστοιχα η Ελλάδα να πάψει να δαιμονοποιεί και να αποστασιοποιείται από τη Ρωσία, όταν ο αντίστοιχος γείτονάς της είναι ο Τούρκος, τον οποίο εκλιπαρεί για διάλογο, συνεργασία, κατανόηση, και σύμπραξη πάνω σε οικονομικά και παρόμοιας φύσεως ζητήματα; Αντίστροφα, εφόσον ο Πούτιν είναι ο Ερντογάν της Ρωσίας, τότε γιατί η Ελλάδα δεν απαντά με όπλα στην Τουρκία, όπως κάνουν οι Ουκρανοί;

 Προφανώς, το ζήτημα της τουρκικής επιθετικότητας δεν αποτελεί μονάχα πρωτοβουλία του Ερντογάν, αλλά είναι πάγια εξωτερική πολιτική της γείτονος χώρας, κατά τον τελευταίο αιώνα. Τότε, δηλαδή, πολύ πριν υπάρξουν ο Πούτιν και ο Ζελένσκι, και οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, πάνω στο οποίο θα προβάλλουν συμβολισμούς, μόνο και μόνο για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να την καταστήσουν ανίκανη να αντιληφθεί το μέγεθος της αποτυχίας τους να προασπίσουν την ελληνική κυριαρχία.

 

Αρτέμης Ματθαιόπουλος

Πολιτικός κρατούμενος Χρυσής Αυγής

Φυλακές Δομοκού