Ο άστοχος παραλληλισμός Ερντογάν- Πούτιν και ο ελληνικός ραγιαδισμός

 

Συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία και ως εκ τούτου τελειωμό δεν έχουν και οι αναλύσεις των Ελλήνων «ειδικών», οι οποίοι δε φαίνεται να πτοούνται από τις έως τώρα αστοχίες τους σε όλες τους τις προβλέψεις. Πρόσφατο αφήγημα για την ανάλυση μιας στρατιωτικής διένεξης που διαδραματίζεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα ελληνικά σύνορα, είναι αυτό της λογικής της απολύτου δαιμονοποιήσεως του Ρώσου προέδρου και κατ’ επέκταση ολόκληρης της Ρωσίας και του ρωσικού λαού, αφήγημα εξαιρετικά βολικό, διότι με αυτόν τον απλοϊκό και δόλιο τρόπο συμπεραίνεται αυτόματα η εξασφάλιση της ηθικής υπεροχής της Ελλάδος στην σύμπραξη στην Ουκρανία με όπλα.

Σε προηγούμενο άρθρο, είχαμε τονίσει πως τέτοιες ευκαιριακού τύπου κινήσεις, μόνο σε επικίνδυνα μονοπάτια μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα, καθότι έσπευσε να δηλώσει τη διαθεσιμότητά της για την εκπλήρωση των γεωπολιτικών στόχων της νατοϊκής συμμαχίας και χωρίς να αντισταθμίσει τις δυσμενείς επιπτώσεις που μόλις τώρα άρχισαν να διαφαίνονται στον ορίζοντα, όπως λόγου χάρη το ζήτημα της ενέργειας και της ενεργειακής εξάρτησης. Επιπλέον, είχαμε επισημάνει πως η ελληνική διπλωματία θα πρέπει να τάσσεται πρώτα και μόνο με την Ελλάδα και να θέτει ως στόχο της την επίτευξη εθνικών συμφερόντων, σε αντίθεση με τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα, όπου τα τελευταία θυσιάστηκαν -αυτοβούλως η όχι, μικρή σημασία έχει- για τον έπαινο των «ισχυρών».

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε, διότι το ζήτημα της Ουκρανίας και η στρατιωτική της διένεξη με το αδελφό της έθνος της Ρωσίας, είναι ζήτημα πολύπλευρο, το οποίο χρήζει σοβαρής και ψύχραιμης προσέγγισης. Προκύπτει όμως, πως η εγχώρια εξουσία δεν έχει παρά να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και να κρύβεται πίσω από τα γεγονότα, ώστε να μην αποκαλυφθεί ο ραγιαδισμός που τη διακατέχει. Πιο συγκεκριμένα, ένα από τα «φρούτα» της δήθεν σοβαρής ανάλυσης για το εν λόγω ζήτημα είναι ότι ο Ερντογάν μιμείται τον Πούτιν και ότι λόγω της επιθετικής διάθεσης του τελευταίου εις βάρος μιας άλλης κυρίαρχης χώρας, ενθαρρύνεται να κάνει το ίδιο σε βάρος της Ελλάδος. Εδώ λοιπόν προκύπτουν δυο πολύ απλά ζητήματα, για τα οποία κανένας δε δείχνει να ενδιαφέρεται και κανένας από τους λεγόμενους «ακραίους» πατριώτες, να αναφέρει. Εάν δεχθούμε τον συγκεκριμένο παραλληλισμό ως ορθό, δε θα έπρεπε αντίστοιχα η Ελλάδα να πάψει να δαιμονοποιεί και να αποστασιοποιείται από τη Ρωσία, όταν ο αντίστοιχος γείτονάς της είναι ο Τούρκος, τον οποίο εκλιπαρεί για διάλογο, συνεργασία, κατανόηση, και σύμπραξη πάνω σε οικονομικά και παρόμοιας φύσεως ζητήματα; Αντίστροφα, εφόσον ο Πούτιν είναι ο Ερντογάν της Ρωσίας, τότε γιατί η Ελλάδα δεν απαντά με όπλα στην Τουρκία, όπως κάνουν οι Ουκρανοί;

 Προφανώς, το ζήτημα της τουρκικής επιθετικότητας δεν αποτελεί μονάχα πρωτοβουλία του Ερντογάν, αλλά είναι πάγια εξωτερική πολιτική της γείτονος χώρας, κατά τον τελευταίο αιώνα. Τότε, δηλαδή, πολύ πριν υπάρξουν ο Πούτιν και ο Ζελένσκι, και οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, πάνω στο οποίο θα προβάλλουν συμβολισμούς, μόνο και μόνο για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να την καταστήσουν ανίκανη να αντιληφθεί το μέγεθος της αποτυχίας τους να προασπίσουν την ελληνική κυριαρχία.

 

Αρτέμης Ματθαιόπουλος

Πολιτικός κρατούμενος Χρυσής Αυγής

Φυλακές Δομοκού